วันเวลาผ่านไป พายุฝนฟ้าคะนองไม่ยอมหยุดตก เก็นจิรู้สึกเสียขวัญ ต่อมามีผู้ส่งสาส์นของมุรุซะกิมาให้เขา คนส่งสาส์นนั้น เปียกโชกตั้งแต่หัวจรดเท้า จนดูแทบไม่เป็นผู้เป็นคน เก็นจินั้นไม่เคยต้องอยู่ในหมู่ไพร่อันต่ำต้อยที่แต่งกายมอมแมมโกโรโกโสเยี่ยงนี้ ทำให้เขาสะเทือนอารมณ์ยิ่ง หรือตัวเขานั้นอ่อนแอเปราะบางลงหรือเช่นไร สาส์นจากมุระซะกิ และเรื่องราวที่กล่าวถึงเขาในเมืองหลวง ทำให้เขายิ่งอ้างว้าง

ในเช้ารุ่งขึ้น พายุค่อยอ่อนกำลังลง พระชราเดินทางจากอากาชิมาเพื่อพบเก็นจิ เก็นจิประหลาดใจเหตุไฉนพระสงฆ์ชราจึงเดินทางมาได้อย่างปลอดภัยท่ามกลางพายุร้าย เขาส่งโยะชิคิโยะไปพบท่าน พระชรารูปนั้นกล่าวว่า เขาจะพาเก็นจิไปสู่นิวาสถานของตน เพราะเขาได้นิมิตรชักนำจากความฝัน เก็นจิเองก็ฝันถึงเสด็จพ่อผู้ล่วงลับเสด็จลงจากสวรรค์มาช่วยเหลือเขา หลังจากพิจารณาใคร่ครวญเหตุผลแล้ว เขาตัดสินใจตามพระชราขึ้นเรือไปอากาชิโดยมีผู้ติดตามเพียง 4-5 คน สายลมอันน่าอัศจรรย์พัดพาเรือสู่อากาชิอย่างรวดเร็วราวโผบิน

ในคืนจันทร์พรายแสงอันเงียบสงบของเดือน 4 เก็นจิมองเห็นเกาะอะวะจิได้จากที่พำนักใหม่ของเขา ท้องทะเลแสนคุ้นเคยราวกับสระน้ำในสวนของคฤหาสน์ในเมืองหลวง เก็นจินำโกะโตะ 7 สาย ที่เขาละเลยไม่บรรเลงมานาน ออกมาดีดบรรเลงสังคีต เสียงของดนตรีอันไหเราะ สะกดใจทั้งพระชราที่จำวัดในวัดของเขา และบุตรีของท่านพำนักอยู่ในคฤหาสน์บนเนินเขา จนพระชราต้องละลูกประคำลงและวิ่งมาที่คฤหาสน์ส่วนของเก็นจิ ส่งคนไปนำบิวะและโกะโตะ 13สายในคฤหาสน์บนเนินเขามาเพื่อร่วมบรรเลงสังคีตกับเก็นจิจนกระทั่งดึกดื่น พระชราเล่าเรื่องราวในอดีตของตนและขอใก้เก็นจิสมรสกับบุตรีของตน

ในนครหลวง ท่ามกลางคืนแห่งพายุโหมแรง จักรพรรดิสุซะคุทรงสุบินว่าเสด็จพ่อคิริสึโบะอินทรงมาประทับที่บันไดของสวนตะวันออกของตำหนักเซย์เรียว และตรัสเกี่ยวกับเก็นจิ จักรพรรดิสุซะคุทรงสบสายพระเนตรกราดเกรี้ยวของพระราชบิดาในพระสุบิน เมื่อตื่นบรรทม จักรพรรดิสุซะคุทรงปวดพระเนตรเป็นอันมาก ในคืนเดียวกันนั้น เก็นจิฝันถึงพระราชบิดาประทับที่สุมะ ทรงมีรับสั่งให้เก็นจิออกจากสุมะไปอยู่อากาชิ

เก็นจิรับคำขอของพระชราโดยการเชิญบุตรีของท่านมาที่คฤหาสน์ทีพำนักของเขา แต่นางปฏิเสธที่จะรับคำสั่งของเก็นจิราวกับเป็นข้ารับใช้ ดังนั้นเก็นจิจึงขี่ม้าไปกับโคะเระมิตสึ ขึ้นไปหานางที่คฤหาสน์บนเนินเขาด้วยตัวเอง ในคืนจันทร์เกือบเต็มดวง เขามองเห็นชายฝั่งทะเลเบื้องล่างได้อย่างเต็มตา ช่างสวยงามจนเขาอยากจะให้มุระซะกิได้เห็น แทบอยากจะชักม้ามุ่งเข้าเมืองหลวงเสียตอนนั้น เก็นจิได้พบกับบุตรีของพระชรา เขาเรียกนางว่า อากาชิโนะคิมิ เขาประทับใจมากกับกิริยาที่สง่างามเป็นผู้ดีของนาง

ปลายเดือนเจ็ด จักรพรรดิสุซะคุซึ่งประชวรปวดที่เนตร พระชชนีโคกิเด็งล้มป่วย อีกทั้งไดโจไดจินอดีตอุไดจิน ตาของจักรพรรดิสุซะคุก็เสียชีวิตกะทันหัน ทรงมีรับสั่งเรียกตัวเก็นจิ ผู้ซึ่งมีอายุ 28 ปี กลับเมืองหลวงโดยไม่สนพระทัยกับคำทัดทานของพระชนนี เพื่อคลายความกริ้วของวิญญาณพระบิดา อากาชิโนะคิมิกำลังตั้งครรภ์ ดังนั้นเก็นจิจึงไม่สามารถนำนางไปด้วย เขาปลอบโยนให้นางคลายใจว่าจะกลับมารับไปอยู่ในเมืองหลวงด้วยอย่างแน่นอน ท่านหญิงนั้นจมอยู่กับความระทมทุกข์เพราะถูกทอดทิ้งให้เปล่าเปลี่ยว ต้องอยู่โดยปราศจากความรักของเก็นจิ พราะชรายิ่งถูกความทุกข์กัดกร่อนจนแก่ชราลงกว่าเดิม รำพันโศกด้วยบุตรีไม่สามารถตามไปอยู่ร่วมกับเก็นจิได้ คืนแสงจันทร์กระจ่าง ระหว่างทำวัด พระชราหกล้มพลัดลงไปในพุ่มไม้จนสะโพกกระแทกกับหินในสวนเป็นรอยช้ำ[2]